Dit principe geldt absoluut ook in de gezondheidszorg. Een ervaren arts kijkt natuurlijk naar de meetwaarde en resultaten van onderzoeken, maar mengt deze voeen blog van Daan Dohmen dat met zijn bedrijf FocusCura producent is van onder meer cAlarm persoonsalarmering
Steeds meer lezen we over de ‘digitalisering van de gezondheidszorg’. En in juni zagen meer dan 2000 mensen tijdens de Europese eHealth Week hoe toonaangevend Nederland is op dit gebied. Maar ondanks al de positieve berichten, prachtige verhalen en evenzoveel technieken en apps die worden gelanceerd, duizelt mij toch iets... Daarover dit blog.
In 2006 bezocht ik samen met enkele anderen de net geopende gevangenis in Lelystad. Deze was destijds uniek in zijn soort. Ze zetten hier namelijk de allernieuwste techniek in om op een heel andere manier op de gevangenen te letten. Het doel was onder meer zoveel mogelijk vrijheid en openheid voor de gevangenen en kostenreductie voor de instelling.
Mijn duizeling gaat niet zozeer over de kracht of kansen die technologie kan bieden. Nee het is wat anders. Laat me mijn gemis illustreren met een ervaring van bijna 10 jaar geleden toen ik de gevangenis in Lelystad bezocht. Je zult nu wellicht denken ‘wat heeft dit met technologie in de gezondheidszorg’ te maken. Er is echter wel degelijk een relatie.
Op de kamers sliepen meerdere gevangenen die ieder een eigen bed met touchscreen hadden. Hierop konden ze alles regelen. En middels Wifi, RFID-polsbandjes en agressiedetectorsystemen werd vanuit een glazen koepel in het midden van de gevangenis (de ‘control room’) alles in de gaten gehouden. En als er iets gebeurde, detecteerden de systemen dit gelijk en seinden een ambulant team.
Revolutionair, maar toch gestopt
Op dat moment een prachtig concept. Digitalisering ten top. Toch ondanks de goede bedoelingen begreep ik een aantal jaren later van de toenmalig projectleider dat ze met de meeste technologie waren gestopt. Waarom? Het was immers revolutionair?
De projectleider vertelde me dat door deze technologie het “menselijk gevoel” helemaal werd uitgeschakeld. De cipiers werden eigenlijk een soort “ambulante robots” die enkel op de techniek reageerden en uitrukten in geval van nood. De techniek detecteerde weliswaar als er iets fout gegaan was, bijvoorbeeld als twee gevangenen met elkaar op de vuist gingen, maar dan was men in feite al te laat en het kwaad al geschied.
Een ervaren doktersoog
oral met zijn of haar eigen ervaringen, observaties, kennis en gevoel. Om zo in te kunnen schatten wat er met de patiënt aan de hand is en welke behandeling het beste is.
En hoeveel voorbeelden zijn er wel niet, dat dankzij het zesde zintuig van verpleegkundigen op de afdeling nog net op tijd een arts wordt opgetrommeld?